Сиот наш живот на земјата е подготовка за вечноста, но секој од нас, од животот заминува на различен начин; еден пловејќи по морето, втор летајќи над облаците, трет… Но, се чини дека најубаво е да заминеме стоејќи во црквата или седејќи на нашето стасиди (стасидија се дрвените столици во храмот, наредени долж неговите ѕидови), кое го символизира нашиот гроб. Нашето место за седење на стасидито е крстообразно и покажува дека ние, како монаси сме распнати, т.е. умрени, мртви. Помеѓу другото, истото го означува и нашиот монашки потстриг, дека имаме умрено, а умрениот не се плаши од смртта.
Една изрека вели: ако умреш пред да умреш, нема да умреш, кога ќе умреш, се разбира ако навистина сме умреле за Христа и сме се сопогребале со него, преку нашето крштевање, преку нашиот монашки потстриг и преку нашите исповеди, та немаме повеќе ниту надежи, ниту очајанија, ниту притесненија.
Continue reading “За смртта*”